Ik wil niet de juffrouw met de belerende vinger zijn en ik ben ook geen health freak of guru. Ik wil gewoon een bewustwording creëren. Iedereen vult zijn leven op zijn manier in en een bewuster leven is geen proces dat van vandaag op morgen gebeurt. Je moet een trigger hebben. Ik ben ondertussen al 12 jaar bewust bezig met voeding en alles wat daarbij komt kijken en nog elke dag leer ik bij. Ik vind het een uitdaging om dingen in twijfel te trekken en betere alternatieven te zoeken voor zowel klassieke medicatie als voor commerciële verzorgingsproducten. Ik geef nooit op. Ik heb geen klassieke medische scholing achter de rug maar de scholing van het leven heeft me een andere kijk op de dingen gegeven.
Mijn trigger kwam er 12 jaar geleden toen ik borstkanker kreeg. Ik besef nu dat ik mezelf gewoon vergiftigd heb en dat ik alleen maar mezelf hiervan de schuld kan geven. Ik was een tikkende tijdbom die moest ontploffen. Een combinatie van factoren samen: de pil, teveel alcohol, stress, teveel geparfumeerde en chemische bodylotions en deo’s, teveel chemische zonnecrèmes en aftersun en teveel aspartaam. Ik stond gewoon niet stil bij wat ik in mijn lijf stopte. Ik probeerde wel ‘zogezegd gezond’ te eten althans dat dacht ik maar. Het is niet omdat je geen rood vlees eet en alleen maar groenten met kip en gamba’s dat je gezond bezig bent. Kip en gamba’s zitten vol hormonen en antibiotica. Ik ken een dokter in Zwitserland die tegen zijn patiënten zegt dat ze gamba’s moeten eten als ze een griepje hebben.
Kortom, ik creërde in mijn lichaam een perfecte biotoop waarin kanker kon gedijen. Althans zo zie ik het. Ik kreeg een veel te zware pil voorgeschreven rond mijn achttien jaar, maar toen was er weinig andere keuze. Eentje waarvan ik de longen uit mijn lijf kotste na een week van rust. En niemand die dat alarmerend vond. Ik dacht dat het normaal was. Mijn lichaam zei absoluut nee tegen deze hormonenoorlog maar ik wilde seks en mijn moeder geen kleinkinderen en mijn dokter zei dat het normaal was.
Vijftien jaar heb ik die rommel genomen en toen ik naar de operatietafel moest op mijn verjaardag, voor de amputatie van mijn borst, lag daar mijn pilstrip. De verpleegster schrok en gebood me om de strip onmiddellijk de vuilbak in te kieperen. De pil is oestrogeen en mijn tumor was oestrogeengevoelig en toch ging er bij mij geen alarm af. Associaties maken, luisteren naar je lichaam, ik deed het niet en zelfs toen niet. Waar was ik mee bezig? Kon dat als wake up call niet tellen? Toen werd ik echt wakker geschud.
Vanaf dan heb ik gezworen dat ik mij veel kritischer ging opstellen tegenover alles wat ik in mijn lijf stopte of erop smeerde. Na een verplichte chemokuur van drie maanden zou ik ook nog een verplichte 5 jaren Tamoxifen kuur moeten volgen. Dat weigerde ik.
Ik kan onwaarschijnlijk koppig zijn en denken de wijsheid in pacht te hebben vooral als het om medische stukken gaat. Mijn internetwijsheid neemt iets te extreme vormen aan net zoals mijn achterdocht ten overstaan van de medische wereld. Ik speur graag naar alternatieven en telkens gaat er weer een nieuwe wereld voor me open als ik weer iets gevonden heb waarvan ik denk dat het bijdraagt tot het welzijn van mij of dat van mijn vrienden.
Ik ben er als de kippen bij om een gezonder alternatief te zoeken voor medicijnen met teveel nevenwerkingen. Het is de vrees van de medische wereld, iedereen die denkt te weten wat er scheelt met zijn gezondheid en de dokter de les spelt dankzij het internet. Ik ben er ondertussen al meer dan 12 jaar mee bezig. Het begon toen ik na mijn chemo verplicht werd om Tamoxifen te nemen.
Een verwoestend middel met ongekende neveneffecten, met een waslijst van nadelen die ik absoluut niet vond opwegen tegen de voordelen. Het was een middel om je oestrogeen onder controle te houden. Een pil met synthetische hormonen die vijf jaar lang mijn lijf zou verwoesten met enige voordeel dat ze waarschijnijk herval van borstkanker kon tegenhouden. Een waslijst, twee pagina’s vol met neveneffecten, om van te duizelen. De moed zakte in mijn schoenen en net toen ik dacht ervan verlost te zijn, kwamen ze weer met iets anders opzetten.
Dat het middel ook effectief werkte, was in die tijd ook niet bewezen en nog altijd niet trouwens. Ik dacht toen dat ik in beide gevallen zou verliezen. Als ik besliste om Tamoxifen te nemen en ik herviel, dan zouden oncologen zeggen dat het niet 100 procent sluitend was, dat het zeker zou aanslaan en geen garantie was op herval. Als ik het niet nam en toch zou hervallen dan was het: ‘Ja kijk, je had het maar moeten nemen en naar ons moeten luisteren.’
Tegen beter weten van de oncologen in, besliste ik om dit vergif niet te slikken. Ik zou vijf jaar lang geen vrouw meer zijn, op mijn 33ste in de menopauze belanden, mijn haar zou met plukken uitvallen, mijn seksuele drang zou verdwijnen, mijn huid zou in versneld tempo verouderen, mijn lijf zou niet meer het mijne zijn en ik was al ontgrieft van mijn rechterborst, wat wilden ze nog meer eigenlijk? Ik wilde geen proefkonijn zijn of een nummer in hun statistieken.
Drie maanden heb ik met die beslissing geworsteld. Het vergde heel wat moed en twijfel om tegen het advies van oncologen in te gaan. Niet alleen van hen maar ook van je man, je vrienden, iedereen die denkt het beste met je voor te hebben en klakkeloos het advies van de oncoloog aanvaard.
In totaal heb ik anderhalf jaar in de menopauze gezeten door de chemotherapie en toen kwam mijn menstruatie terug. Wat was ik gelukkig. Ik was nog niet klaar om op 33-jarige leeftijd af te takelen.
Nu ben ik wat blij dat ik mijn zin heb doorgedrukt en me niet heb laten meeslepen door wat de medische wereld van je verwacht en oplegt. Waarom zou ik me laten dicteren door medicijnen waarvan niet 100 procent bewezen is dat ze werken, medicijnen kosten geld en moeten betaald worden. Ik wil mijn eigen weg volgen, me laten leiden door mijn intuïtie. Twaalf jaar later ben ik er nog steeds en gezonder dan ooit. Ik weet dat ik voor 200 procent de juiste keuze heb gemaakt. Mijn seksleven was nog nooit zo actief en plezant en ik voel me meer vrouw dan ooit. Vandaar ook dat ik een beetje een eigenwijze visie en aversie ontwikkeld heb ten overstaan van medisch advies.
Een eigen kritische blik op de zaken is voor iedereen weggelegd en ik verwijt de mensen dat ze te meegaand zijn op dat vlak. We weten allemaal graag wat we willen en niet willen maar als het over doktersadvies gaat, dan laten we ons toch graag altijd leiden omdat we menen dat de dokter het wel zal weten. Ons systeem zit te hard verweven met de pharmaceutische industrie en zodoende kan een dokter niet altijd objectief een middel voorschrijven en niet altijd je gezondheid als prioriteit behandelen.
Dit is mijn eigen mening en visie. Wist je dat in Spanje de pil pas op de tweede plaats komt als vorm van anticonceptie? Het condoom is hier nog altijd koning. België heeft denk ik een pildichtheid van meer dan negentig procent en daarbij ook het hoogste aantal borstkanker gevallen in Europa. Het voorschrijfgedrag van de artsen heeft daar veel mee te maken. Mensen hier kunnen het niet betalen en het wordt door de artsen ook niet voorgeschreven. Je kan je hier wel vragen bij stellen.
Ik wil hier niet verder over doordraven maar helaas is ook hier het verhaal juist dat kanker mijn leven in de goede richting heeft doen kantelen. Dat ik nu graag andere mensen een bewustwording wil meegeven en graag mijn ervaringen en nieuwe bevindingen wil delen via deze blog; zie ik als een manier om iets goeds te doen. Ik zie wat het doet met mij en ik vind niet dat het een geheim moet blijven. Ook al zijn er waarschijnlijk veel dingen die jullie al weten, dan is het toch een goede zaak dat het herhaald wordt in een soort mini bijbel en blog waar je altijd alles kan terugvinden op een gevatte en simpele manier. Mijn geheimen deel ik met plezier.
Tijdens die helse periode van chemo en denken dat je dood gaat, heb ik een dagboek bijgehouden. Het is een ondersteuning voor vrouwen die net als ik met borstkanker geconfronteerd worden. Het gevecht met gevoelens van onmacht en onrechtvaardigheid zullen zeker herkenbaar zijn. De pijn die ook je partner voelt en niet weet hoe er mee om te gaan komen ook aan bod.
By admin