By Dertien jaar geleden begon ik aan een chemokuur die in totaal vier maanden duurde, maar wel jaren leken. Tijdens de eerste maand begon ik te ondervinden welke verwoestende schade dit vergif veroorzaakte aan mijn gezonde vitale organen. Mijn haar schrok zo erg van dat chemisch spul dat het spontaan uitviel. De dag dat ik wakker werd met plukken haar naast mijn kussen, wist ik dat het tijd werd om de schaar en de tondeuse erin te zetten. Ze hadden mij verteld dat het ging uitvallen dus besloot ik het dan maar eens zwart te verven. Ik ben altijd al fan geweest van verschillende kleurtjes. De afwisseling, a new me en het schockeffect dat het veroorzaakt, zo van ‘allez jong wat heb je nu weer gedaan’ en ‘ik vond je toch beter met blond’ daar deed ik het voor. Ik zou geen twintig jaar als een blondje door het leven kunnen gaan om dan te merken dat ik eigenlijk een hete rosse was, dus experimenteerde ik met kleur. Van lichtbruin, naar platina blond, asblond, koper, wortelkleur, van the fifth element rood naar zwart en dan kaal. Dat ravenzwarte kleurtje was uiteraard extreem en bewust gekozen want zwart op blond verven is vrij agressief en zou mijn haar helemaal stuk vreten en stel je voor dat het dan niet goed was dan moest het terug naar blond. Het ging sowieso toch uitvallen zodat daarna gezond haar weer kon teruggroeien. Het werd een punk coupe met halve hanekam voor zolang het duurde. Het ging me wel af dat zwart tot het naast mijn kussen lag. Diezelfde ochtend heb ik mijn haren afgeschoren, ik wilde niet als een half gepluimde kip de dag door en mijn haren overal op de grond terugvinden waar ik die dag langskwam. Mijn sporen moesten gewist worden. Tranen rolden over mijn wangen, warm en zout zo smaakten ze toen ik de schaar hoorde snijden. Ze proefden naar pijn en spijt. Spijt dat ik mijn onbezonnen leven achter me liet en me nu moest laten leiden door een wereld die ik niet kende. Een rollercoaster vol medische termen en blinde overgave aan mensen die ‘het beste met je voor hebben’. Mensen ook die soms geen idee hebben waar ze mee bezig zijn en die je ook een beetje als deel van een statistiek gebruiken, die je als een deel van een groter experiment bekijken en je als proefkonijn gebruiken om dingen uit te proberen en te kijken of ze werken. Iedere zieke is een stap in de richting naar meer kennis voor de volgende generatie kankerpatiënten. In die zin is het wel goed dat je iets doet voor de toekomstige gemeenschap maar kan het misschien even met iemand anders? Mijn hoofd stond er niet naar. Maar, ik moest. Je hebt geen keuze anders ga je misschien wel dood. Ik was nog niet klaar met de verwerking van het feit dat ik kanker had en nu moest ik al aan de chemo waarvan niemand weet of hij werkt… Ok dan.
Pijn had ik ook dat er een hoofdstuk was afgesloten. Mijn spiegelbeeld zou nooit meer hetzelfde zijn. Ik zou een vrouw zien met één borst, met littekens over haar borst en een brein dat maar op halve kracht werkt. Chemo doet de chemie van je brein veranderen. Je vergeet wie je bent en wie je was… Geheugen wordt gewist en maakt plaats voor leegte, erase zonder undo. Het rouwproces over die verloren borst maakte algauw plaats voor een gevoel van apathie Het leek alsof ik een prop watten in mijn hoofd had, daar waar mijn hersenen zaten. Met elke beurt voelde ik mijn hersencellen wegkwijnen. Ik voelde ze het uitschreeuwen, ik voelde de chemo branden. Elke druppel chemo die er via mijn bloed werd ingepompt, voelde als een blok cement. Het brandde ook in mijn aders. Ik dacht dat ze mijn aders aan het wegvreten waren. Hoe langer de kuur duurde, hoe meer ik het gevoel had dat mijn lijf aan het sterven was terwijl de oncoloog zei dat de kuur aansloeg. Hoe kan je nu weten of de kuur aanslaat, de tumor was al weggesneden. Ik voelde me weer een beetje proefkonijn, het konijn dat deze dure kuur moest financieren, de industrie draaiende moest houden. Een kuur die wordt verkocht in de supermarkt der zieken. Het verkoopt goed, te goed dezer dagen. Wordt het niet al te snel voorgeschreven tegenwoordig? Het zijn de zakjes snoep met de doodshoofden op, ze zien er helaas niet smakelijk uit.
Je hebt het nodig om niet dood te gaan maar je krijgt net zoveel zodat je net niet doodgaat. Het is een verwoesting van het slechte in je lijf maar ook van al het goede, het vraagt zeven jaar van je lichaam om alles terug op te bouwen. In welke mate beoogt chemo zijn doel en in welke mate mist het zijn doel? Hetgeen je wil kapotmaken, raak je in de kern maar wat je er nog meer mee verwoest, daar wordt niet naar gekeken, het is louter korte termijn denken. We lossen het probleem op wanneer het zich voordoet. Ik wil geen afbreuk doen aan de medische positieve kant van chemo en ik erken zijn werking maar wat geef je op en wat krijg je terug zijn soms vragen die je je moet stellen als je aan chemo begint en zeker moet voorleggen aan de behandelende oncoloog.
Dus om na de chemokuur mijn lichaam toch weer in ‘gezonde modus’ te krijgen en om de toxische stoffen die achterblijven zo snel mogelijk uit mijn systeem te verwijderen, nam ik volgende natuurlijke supplementen die ik tot op de dag van vandaag nog altijd neem omdat ze zuiverend werken en niet alleen na een chemokuur maar ook na feestdagen, weekendjes van teveel alcohol en sigaretten en god weet wat nog allemaal. Ons lichaam is en blijft een tempel waar we goed moeten voor zorgen, het is geen discotheek. Hier komt mijn heilige drievuldigheid voor de lever en nierschoonmaak in volgorde van belangrijkheid voor mij.
* Artisjokken extract
Je kan ze in capsules of elexir kopen en het is een verademing voor je lever. Het is de Mr Proper van dit zo belangrijk orgaan. Ze bevatten Sillymarin. Een krachtig antioxidant dat de lever triggert te regenereren. Het wordt ook gebruikt tijdens een afslankkuur omdat het vochtafdrijvend werkt, het vetmetabolisme verbetert en de bloedsuikerspiegel verlaagt.
Ik koop ze altijd op de markt hier in Spanje en zo krijg je ze puur binnen. Als je artisjokken kookt, bewaar je het water waarin je ze gekookt hebt en daar drink je dagelijks voor het ontbijt een glaasje van op. Een echte detoxbereiding. Ik ga als volgt te werk:
Ik neem meestal 1 kg artisjokken. Je snijdt de toppen eraf, zo ongeveer 1/3 van de artisjok verwijder je. Je snijdt de stengel er ook af en doet alles in een kookpot met water. Doe er citroen, thijm, rozemarijn, peperbolletjes, zout en look (optioneel) bij. Laat dit alles koken tot de artisjokken mals zijn en het water een vale bruingroene kleur krijgt. Het artisjokkensap ‘s ochtends en de blaadjes en de stengels die echt lekker smaken wanneer je er zin in hebt. Ze heb je dubbel profijt. Het is een perfect tussendoortje zonder calorieën en het valt je hongergevoel aan.
Een dipsausje kan je maken met:
Honing
Olijfolie
Mosterd
Geel van ei om alles te binden
Twist of lemon
* Paardebloem extract
Paardebloem werkt laxerend, vochtafdrijvend en tonisch. Infusies stimuleren de galvorming, bestrijden oedeem en reinigen het lichaam bovendien van gifstoffen. De ontgiftende en zuiverende werking van paardebloem zorgt dat gifstoffen het lichaam sneller verlaten waardoor je meer energie krijgt en minder snel moe wordt. Soms hebben we gewoon geen fut omdat onze lever overuren draait. Paardebloem, mariadistel en artisjok helpen je lever te ontlasten en te zuiveren. Door de galverhogende en galdrijvende werking kan voedsel beter verteerd worden en vooral dan vetten. Je spijsvertering wordt verbeterd, gedaan met het zwaar gevoel. Je moet je natuurlijk niet gaan overeten.
* Mariadistel extract
Mariadistel beschermt de lever tegen gifstoffen van alcohol en schadelijke stoffen die in onze dagdagelijkse voeding terechtkomen door plastiek verpakking, bewaarmiddelen of pesticiden. Je kan deze bij de apotheek of de natuurwinkel vinden. Ik ben er 13 jaar geleden mee gestart om de leverbeschadiging van de chemokuur tegen te gaan. Let wel op dat als je ooit baarmoederhalskanker of borstkanker gehad hebt die oestrogeen gevoelig is, je de dosis best beperkt omdat mariadistel een fyto-oestrogene werking heeft en dat wil je toch liever vermijden.
By 
